Antonio Donostiako erdialdeko tabernarik ospetsuenetariko bat da, baina beste askorentzat ez hainbeste. Ia 25 urte pasa dira Humberto Segurak eta Ramón elizaldek taberna hau zabaldu zutela, eta ordundik izen ona irabazi dute lan asko eginaz. Egia esan duten espazioari etekin gehiago ateratzea zaila da, nahiz eta Antoniok engainatu egiten du ez bazara barrura sartzen. Humboren eskutik ezagutuko ditugu gaur hainbat sekretu.

Noiz ireki zenuten Antonio taberna?
1969ko uztailaren 7an izan zen irekiera. Antonio Royok ireki zuen, Donostiako tabernari ospetsuak. 1994an jubilatu zen eta negozioa Ramón eta neri saldu zigun. Berriztatze lan batzuk egin genituen eta 1995eko maiatzaren 16an ireki genuen, Lola Flores hil zen egun berdinean. Ramónek Basque-n lan egiten zuen eta nik Hotel Europan eta bezero guztiek Antonio taberna hartzen animatzen ziguten. Beste garai batean batera lan egin genuen eta lagunak ginen eta jende guztiak esaten ziguten Antonio tabernako bezeroa onena zela esaten ziguten, esker onekoa. Segituan konturatu ginen esaten zigutena, egia zela.
Zein jarduten zen sukaldean garai hartan?
Gehiegi ez arriskatzeko eskaintza originala mantentzea erabaki genuen, sukaldari berdinarekin. Izan ere, taberna ireki zuenetik bertan lan egiten zuen! Pentsatu genuen lehenengo egunetik sukaldaria mareatzea ez zela egokia, nahiz eta ideia asko genitugun. Lehenengo egunetik oso ondo lan egiten genuen batera. Hortik gutxira beste sukaldari bat gehiago hartu genuen eta zerbitzari bat. Sukaldari berriarekin karta berria lantzen joan ginen.
Nola eman zenuten hurrengo kalitatea saltoa?
2000 urtean, bezero askoren iradokizunen artean, berritze lanak egin genituen eta behean jangela bat jarri genuen, komunak ere behera jeitsiz. Sukaldari berri bat sartu genuen, Iñigo Tello, Zuberoan lan egiten zuen eta berarekin karta aldatu genuen. Horrela hasi ginen hazten.
Gaur egun José Ramón Ezkurdia da zuen sukaldaria, ze ekarri zuen mugimendu horrek tabernara?
2013an Iñigok lana utzi nahi izan zuen, eta 2012 bukaeran Urepel jatetxea itxi zutenez bertako sukalde nagusiari deitu genion, José Ramón Ezkurdia. Nahiz eta hasieran ez zuen oso garbi ikusten, asko hitz egin eta gero argi ikusi zuen proiektu hau gustatuko zaiola konturatu zen, bezeroa oso esker onekoa delako eta bezerotik oso gertu egongo zelako. Ez dakit nola konbentzitu genuen. Berarekin berriro egokitu genuen karta, eguneratu egin genuen.
Nahiz eta espazio gutxi izan tabernan, a zelako lanak ematen dituzuen!
Ondo egiten dugu lan. Betiko eskaintza ere badugu, antxoa pintxoa bezala. Izan ere, 50 urtez eskaintzen da hemen, Antoniok sortua da eta guk eguneratu egin genuen.
Askok ez dakite behean jangela bat duzuenik.
Horrela da, bai. Ez da jangela oso haundi bat, sei mahai ditu bakarrik.
Eta biltegian toki pribatu bat duzue: zenbat negozio itxiko oten ziren hor!
Toki pribatua ohiko bezeeroei eta lagunei bakarrik eskaintzen diegu, eta bai, oso giro berezia sortzen den tokia da.
Nola definituko zenuke zuen proposamen gastronomikoa?
Denboraldiko produktua eskaintzen saiatzen gara. Ahal dugun zerbitzurik onena, eta lehengai onenak. Gure leloa inoiz ez gara izan guztietan argienak ezta politenak ere, langinleenak izan nahi dugula da eta nahiz eta jendeak txantxak egin betik esaten dugu ikasteko prozesuan gaudela. 25 urte daramagu hemen eta gure proposamena hobetzen saiatzen gara beti. Esango nuke Donostian ez dagoela beste tokirik hemengo kafea bezalakoa zerbitzatzen dutena. Inork nahi ez zuen garagardo batekin (Cruzcampo), guztiek digute bere gogoan garagardoa zerbitzatzeko moduagatik.
Zuen pintxoen artean hiru (antxoa, zezen buztan kurruskaria eta Martini saltsan egindako otarrainxka raviolia) izan dira Gizpukoako Michelin izardun sukaldariak aukeratu dituztenak, zer suposatu du zuentzat onarpen horrek?
Orain dela gutxi ETBtik eskatu ziguten gure hiru pintxo onenak eramateko: baina esan genien ditugun 20 pintxoetatik 3 eramango genituela. Pintxo bat guk egiteko ona izan behar du. Guri ez bazaigu gustatzen, eta batez ere, ez bada saltzen, kendu egiten dugu. Ditugun pintxoak jendeari gustatzen zaizkielako ditugu, saltzen direlako. Izan ere, aukeratutako hiru horiek salduenak dira, Raviolia gehien. Jatetxean zigalarekin egiten dugu eta tabernan eredu murriztu bat egitea pentsatu genuen. Plater batek arrakasta asko duenean pintxora moldatzen dugu. Berdina gertatzen da Igeldo pintxoarekin, tomate eta hegaluze entsaladatik dator.
Nahiz eta oztopo bat dirudien, barra txikia duzue, baina bertute batean bilakatzen duze zuen proposamena pintxoak momentuan egitea baita.
Niretzat pintxo onak egitearen sekretuetako bat momentuan egitea da. Barra bi zatitan banatuta daukagu: eskubian antxoa, izokin, olagarro, sardina, zezina eta ganba pintxoak montatzen ditugu, ogia xigortuz ia 10 pintxo egiten ditugu bertan. Hiru minutu itxaron behar dira baina ogia xigortu berri jateagatik merezi du. Sukaldean oinarri bat dugu prestatuta, baina momentuan montatzen ditugu. Bezero batzuk urduri jartzen dira baina gero desberdintasuna igartzen dute.
Patata tortila ere zuen pintxo ospetsuenetako bat da.
Lehen egunean bakarra egiten dugu, orain 5. 3 goizean eta 2 arratsaldean. Haundiak dira eta bakoitzetik 28 pintxo atera daitezke. Ez da marketing estrategia bat baina tortila zenbaki murriztu bat edukitzeak laguntzen du, ikusmina sortzen du.
Zaila al da produktu ona lortzea?
Hainbeste urte eta gero gure hornitzaileak gure lagunak dira. Haragia, hasi ginanetik, Cárnicas Goyak ekartzen digu. Nik Joseanei deitzen diot eta berak mozten dit haragia. Urtean pare bat bazkari egiten dugu berarekin, zertan hobetu dezakegun zehazteko. Eta berdina gure arrandegiarekin, Iván Sotero. Tratu profesionaletik hasita lagunak bihurtu gara, eta betik bilatzen dute gauzak topatu edo laguntzeko bideak. Batzuetan beste hornitzaile batzuk etorri izan dira produktu berdina merkeagoa eskaintzen baina nik ez dut nahi zaintzen gaituzten hornitzaileekin dudan harremana galtzea. Eta edozeinekin, komuneko xaboia ekartzen digunarekin ere. Elkarrekiko fidelizazioa da.
Barrako toki murritzarekin, lantaldearen koordinazioa ona izatea ezinbestekoa izango da ez?
Ez dugu hornitzaileak besterik fidelizatzen, langileak ere. Esker oneko taberna bat da, igandeak eta jai egunak itxita egoten delako, lan taldearen egonkortasunean laguntzen dugu. Hemendik ez da inor joaten.
Zenbat zarete lantaldean?
10 gara.
Egingo al duzue 25. urteurrenerako ospakizunen bat?
Zaila izango da, Barandiaran taberna hartu du eta Aste Santurako ireki nahi dugu. Antonioren bezalako izaten saiatuko gara, baina handiagoa eta terrazarekin. Daramagun estres mailarekin ez dut uste 25. urteurrenerako zerbait prestatzeko denbora emango digunik.